In de war Een aantal weken geleden geleden leek het alsof de fruittelers terug aan de snoei begonnen waren want je zag bijna iedereen terug naarstig aan het werk in de boomgaard. Het ging ditmaal niet om snoeien of plukken maar wel om een nog leuker werkje, het was namelijk het moment om de feromoonverwarring in de plantages te hangen. Voor de meesten is het een nieuwe techniek en er is massaal op ingespeeld. Voor mij was het niks nieuws want vorig jaar heb ik zo ook al een viertal hectare fruitmot bestreden. Dit jaar heb ik het wel een stuk uitgebreid maar de hele oppervlakte heb ik toch niet uitgehangen. Dit klinkt niet progressief maar persoonlijk vind ik dat er een soort verwarringstechniek-hype ontstaan is. De techniek werkt goed, daar ben ik het volledig mee eens. De ervaring van vorig jaar heeft me echter geleerd dat er toch nog wat voorzichtigheid geboden dient te worden. Het is geen systeem dat je in de boomgaard hangt en waarmee je safe bent voor de rest van het seizoen, een goed opvolging en kleine correcties blijven noodzakelijk. Voor de oppervlakte die ik vorig jaar behandelde was dat geen enkel probleem maar ik kan me voorstellen hoe sommigen er weer mee gaan omspringen en dan kan het ofwel gebeuren dat de ene teler tientallen hectares gaat behandelen met dure producten bovenop een toch al dure verwarringstechniek ofwel dat de andere zo gerust in het systeem is dat in september de schade door fruitmot niet te overzien is. Persoonlijk denk ik dat de grote drijfveer bij menig fruitteler de subsidiering van de hele verwarringstechniek is. Je moet niet denken dat je een gratis bestrijding van insecten cadeau krijgt en geld mag hierin niet het enige motief zijn. Als je goed rekent is de subsidie slechts een tegemoetkoming in de kosten die je er ook moet voor maken. Er wordt wel een groot deel van de kostprijs van het product terugbetaald maar wat met de extra arbeidskosten. Van die arbeid moet je immers ook aangifte doen en rsz betalen, hoe wordt zo een premie straks belast en wat als je ergens verdwaald bent in je administratie en blijkt dat je geen premie zal krijgen. Ik ga er van uit dat de premie mooi meegenomen is omdat ik toch al met deze techniek bezig was, mijn reden om er mee te beginnen was het beperken van de residus op het fruit. Als ik straks het fruit van die percelen met verwarringstechniek ga verkopen en ik kreeg daar een betere prijs voor die appels en peren met minder residu dan was ik beter af dan met die premie. Helaas heeft men van residu vrij fruit een standaard norm gemaakt(of moeten maken) zodat het een verplichting en een extra kost wordt. Van die extra prijsvorming heb ik al helemaal niks gemerkt, ik denk soms dat hoe meer ik aan mijn fruit doe hoe minder ik per kilo overhou. Waartoe dienen trouwens de veldboeken nog als je voor de verkoop een residu staal neemt? Normaal gezien als je een residu staal neemt zou daar toch alles moeten in te vinden zijn wat ik op het product gesproeid heb. We komen van over een vijftiental jaar uit de cowboy periode waarin regels alleen maar dienden om te overtreden naar een overgecontroleerde periode met zoveel regeltjes die haast niet meer te volgen zijn. Die cowboy praktijken hebben ons wel naar al die regels geleid en het ras der cowboys is met uitsterven bedreigd al hebben ze ooit wel een pak geld verdient; ze moeten zich nu ook aan de regels houden en in orde stellen met alles. Het laatste wat we als sector nu nodig hebben zijn schandalen want dan gaat alles nog strenger worden. De grootste positieve noot aan heel de verwarrringstechniek is de samenwerking tussen telers uit sommige buurten. Een aantal telers heeft goede afspraken gemaakt en zelfs in groep overwogen welke techniek ze zouden toepassen. Blijkbaar moet je volgens bepaalde bronnen hele dorpen behandelen want anders zou het systeem niet werken. Vorig jaar hadden mijn buren geen verwarringstechniek en ik denk niet dat dit mijn bestrijding negatief heeft beïnvloed. Of je nu de fruitmot in de war brengt of chemisch bestrijdt maakt dat voor je buurman weinig uit, het is wel een ander probleem als je perceel grenst aan iemand die ze niet bestrijdt. Maar samenwerking tussen telers die in een win-win situatie resulteert is altijd positief en het zou al eens meer mogen voorkomen want velen leven nog steeds op hun eigen eilandje. Kris Van der Velpen