Het is weer voorbij…. ‘Het is weer voorbij, die mooie zomer’, zo gaat het liedje. Maar ik zou het op dit ogenblik als volgt formuleren: ‘ Het is weer voorbij, die grillige zomer…’ We hebben zowat alles gehad, deze zomer. Periodes van abnormale koude in juni werden in juli vervangen door periodes van extreme hitte en droogte. Daarop volgen dan onvermijdelijk plaatselijk onweders met hagelvlagen, storm en hevige regenval. Ik word bang, wanneer ik hoor dat de hagelkanonnen in Zuid-Limburg in werking worden gezet. Ons bedrijf ligt iets meer naar het zuiden, in het Waalse Haspengouw, ‘Hesbaye’, net over de taalgrens. Als het in Zuid-Limburg aan het rommelen is, weten we, dat we spoedig ook op enkele onweersbuien getrakteerd zullen worden. Maar we hebben geluk gehad. Op enkele omgewaaide bomen en wat afgerukte vruchten na, hebben we geen noemenswaardige schade gehad. ‘Geluk’, dat is wat we af en toe wel eens nodig hebben in dit vak. In augustus dan, hadden we ‘zomer op zijn Belgisch’. Kwakkel weer: afwisselend zonnige periodes en buien. Dit is het goede weer voor de bomen. Je zag ze herleven en de vruchten begonnen in een versneld tempo door te dikken. Het einde van de zomer en het begin van de pluk: het zijn twee onafscheidelijke begrippen. De eerste dag van de pluk is altijd een beetje speciaal. Over de jaren heen is er bij ons een vaste groep plukkers ontstaan, allemaal mensen uit de nabijgelegen dorpen. Enkelen onder hen werken en nemen een paar weken verlof om te komen plukken en zo wat extra bij te verdienen. Verder zitten er enkele huismoeders bij, zelfs enkele langdurig werkelozen, die graag hun uitkering laten vallen voor de pluk. Het gaat er hartelijk aan toe wanneer ze elkaar na een jaar weer terug zien. Na de ‘ontmoetingsronde’ trekken ze naar de werkplaats waar de plukkorven sinds vorige pluk opgeborgen staan. Ze zoeken hun zorgvuldig gemerkte plukkorf eruit en gaan aan de slag alsof ze nooit zijn weggeweest. Deze vaste groep plukkers wordt ieder jaar aangevuld met wat nieuwe werkkrachten, dikwijls studenten, maar ook andere mensen uit de streek of de omgeving van Luik. De nieuwkomers staan aanvankelijk wat afwachtend toe te kijken, maar doorgaans duurt het niet lang of ze zoeken ook contact met iemand uit de groep. Het heeft enorm veel voordelen wanneer je kan terugvallen op een aantal geroutineerde, betrouwbare werkkrachten die de plantage en het werk kennen. Een nadeel is misschien, dat er zo kliekjes gevormd worden, die je nog moeilijk uiteen kan halen. Maar, een tevreden plukker is doorgaans een goede plukker. In tegenstelling tot wat ik hoor over het seizoenwerk in Vlaanderen, is het hier in Wallonië geen enkel probleem om genoeg plukkers te vinden. Bovendien hebben we dit jaar ook de kans gekregen om via de ‘Fédération Wallonne Horticole’, op een legale manier met Poolse werknemers te werken. FWH heeft de basiscontacten gelegd met een Pools uitzendbureau en het is nu aan ons om er, al dan niet, verder op in te gaan. De fruitteelt is in Wallonië, vergeleken met de landbouw, maar een heel kleine sector. De bedrijven liggen ook erg verspreid, en dat is niet bevorderlijk voor een goede onderlinge samenwerking. Toch doet FWH zijn best om ons goed te informeren en te begeleiden. Up-to-date berichten worden ons per e-mail toegezonden. Daarnaast geven ze een trimestrieel blaadje uit, ‘Revue FWH’ waarmee ze ons op de hoogte houden van de actualiteit binnen de hele tuinbouwsector. Er zijn wel een aantal zaken die hier anders verlopen dan in Vlaanderen. Zo bijvoorbeeld komt er voor de keuring van de spuittoestellen om de drie jaar een dienst langs op het bedrijf. En ook, subsidies voor feromoonverwarring bestaan er (jammer genoeg) niet in Wallonië. Discriminatie, gelijke kansen??? Deze terminologie is vast niet van toepassing op fruittelers in Wallonië? Alles bij elkaar beschouwd: ‘Fruit telen in Wallonië’, valt best wel mee. Rita Dierickx